“Telefonu, ışıkları ve gözlerimi kapattım. Yapılacakları düşündüm. Sonu gelmedi. Sonu gelen her sigaraya bir yenisi daha eklendi. Kalkıp bilgisayarın başına oturdum. Bir şarkı açtım. Bazı kelimeler eksikti. Kafamı kaldırdım, karşımdaki aynaya baktım. Karanlık odanın içinde bilgisayarın ışığı suratıma vurmuş hatta biraz da arkamdaki Nicolas de Stael’in tablosu “Yol”u aydınlatıyordu. Yakışıklı tablonun yanında çirkin olan ben, Picasso’yu temsil ediyordum. Aynaya da çirkin bir temsili gülümseme fırlattım. Kırılmadı. Tebessümünü üzerinden atıp rahatlayan kafamı tekrar indirdiğimde bir mailin geldiğini gördüm; “Tren biletlerinde kampanya”. Arka yüzündeki üç haneli güvenlik kodunu bir türlü ezberleyemediğim kredi kartımı çıkarttım. Tüm hanelerini girip, kuşetli vagondan söylemek istediklerim için tren bileti aldım. Sabahın ilk saatlerinde, güneşle birlikte hareket edecekti. Hepsini topladım, diğerlerinde olduğu gibi kararlı, ciddi ve aralara birkaç ağır söz ekleyerek ne yapmaları gerektiğini anlattım; “Dikkat çekmeyin, kompartımanınızdan çıkmayın, verdiğim adreste sizi bekleyen kelime dışında aranıza kimseyi almayın ve alelâde Mecnun’luklar yapmayın..” Ardından başarız olunduğu taktirde kendilerini nelerin beklediğinden bahsettim; “Silinebilir, karalanabilir, kaçırılabilir ve sağ bir şekilde yanıma geldiğiniz anda bu gördüğünüz tabanca ile öldürülebilirsiniz.” Korktular. Bu sefer risk alamazdım. Almadım; söylemek istediklerime korumalık yapacak, büyük harflerden oluşan, sert cümleler kurdum. Ekleyecekleri bir şeyin olup olmadığını sordum. Ses çıkmadı. Toparlanın dedim. Hepsini tek tek evine bıraktım…”
http://www.kirkincikapi.com/silahsiz-yirmi-cumleye-hain-pusu/
diyorum ki.. 
Yorum bırakın